designtour
“Wat vind jij?”, klonk het ineens in stereo. Twee groene ogen haalden me abrupt uit het kortstondig dagdromen dat ik mijzelf had toegestaan. We struinden tenslotte al drie uur over Strijp voorzien van een enkelzijdige koptelefoon. Waarvan later bleek dat je het volume toch zelf kon regelen. Het was voor het eerst, dat ik mee mocht lopen in zo’n designtour die je langs alle hotspots (en sponsors) leidde (waarvoor dank!). Volledig overtuigd van het oriënterend vermogen van mijn gids, liet ik mij mak en gedwee doorheen de veelheid aan creatief geweld gidsen. Een zacht kwetterend stemmetje vertelde mij steevast wat er links of rechts te zien was, en maakte iedere vorm van eigen initiatief onmogelijk. Net als in een goed huwelijk luisterde ik niet altijd even aandachtig. Ik hoefde immers niet te antwoorden. Maar nu wel! Nu stond ze voor me en stelde een directe vraag; “Wat vind jij?”… echode nogmaals door mijn hoofd. Bliksemsnel analyseerde ik het voorhanden materiaal en antwoordde: “verschrikkelijk! Ik ben er helemaal klaar mee…“. Inmiddels waren het diezelfde ogen die mij ietwat verbouwereerd aanstaarden - dit behoefde enige uitleg…
voorzichtig
Voorzichtig (want ik besefte dat een voorzichtige woordkeuze nu cruciaal was), tastte ik mijn vocabulaire af naar de juiste woorden om mijn gevoel uit te leggen. Het onderwerp, beste lezer, was het zoveelste (her)geproduceerde object uit een armzalig verpulverd post-plastic-fabrikaat. Een prima ontwerp, en dito slim gebruik van materiaal en bijbehorende eigenschappen - dus dat kon het niet zijn. Mijn reactie was zo intuïtief (en stellig) geweest dat het moeite kostte om direct te achterhalen waarom ik zo reageerde op een product (en denkwijze) dat de druk op het milieu leek te ontlasten. Maar dat was ook precies de oorzaak van de knoop in mijn maag; het gemak van het recyclen in zijn algemeenheid; het lijkt inmiddels een cultuur op zich te worden. Waarbij materiaaleigenschappen er steeds minder toe doen - zolang het maar duidelijk zichtbaar hergebruikt afval is.
Waar een handvol industriële toeleveranciers hun best doen om gifvrije of zelfs volledig biologisch afbreekbare (kunst)stoffen te produceren, roert de design industrie - met haar beste bedoelingen -nog steeds massaal in een pap van gedegradeerd, en mogelijk toxisch, plastic om daar slim opnieuw producten van de maken, ad infinitum.
noodzaak
Bij ieder gesprek met een toeleverancier van niet-natuurlijk materialen word ik om de oren geslagen met de belofte dat het nog altijd “gerecycled” kan worden, waardoor “recycling" mijn toegang tot de hemelpoort lijkt te zijn. Met andere woorden: het verzacht de voelbare noodzaak aan nieuwere en slimmere materialen.
ge-recycle-gedoe overbodig
Beste lezer, vergeef me mijn abrupte mening, maar zolang niemand ruwe olie maakt van ingezameld huisvuil - word ik veel gelukkiger van de bio-based kunststoffen die oplossen in zoutwater (bye bye plastic-soup), of een biologische kunststof uit schimmels voor de verpakkingsindustrie. Nieuwe, slimme en vooral biologische oplossingen die straks het hele ge-recycle-gedoe overbodig maken - sterker nog; die zelfs verspilling uitlokken omdat dat goed zou zijn voor ons ecosysteem.
Wij verheugen ons op die toekomst! (...en tot die tijd proberen we zo min mogelijk schade te berokkenen).
interAlter
InterAlter interieurarchitecten ontwerpt bijzondere (en duurzame) interieurs voor de zakelijke markt en werkt voornamelijk voor ondernemers die zich willen onderscheiden. Het buro combineert interieurarchitectuur met marketing tactieken en weet zo de commerciële belangen van hun klanten te omarmen. Lees meer over interAlter op www.interalter.nl