Trend-analyse: de middenmoot is dood

Een beetje onwennig stap ik aan boord. Het koude aluminium combineert mooi met het urine bestendig kunstleer. Een luxe welke in het achterste deel überhaupt ontbreekt. Zou het een design statement zijn vraag ik mezelf nog kort af, of zijn de spartaanse keuzen van de Rotterdamse watertaxi bedrijven louter op facilitaire gronden gekozen? Ze blijken echter geen onderdeel van de trendtour vandaag, desalniettemin word ik er tussen iedere twee bezienswaardigheden mee geconfronteerd. Als een snuif koffie tussen twee luxe geuren bij de Ici Paris, neutraliseert ze direct mijn beoordelingsvermogen vooraleer ik aan een volgende ervaring word blootgesteld.

splitsing

En dat was ook hard nodig; stuiterend over het (ooit Maastrichtse) water wisselen de heren organisatoren steeds af tussen rijk gestoffeerde hotels en tijdelijke interventies in meer stoffig leegstaand vastgoed. Een quasi romantisch beeld van een nieuwe lichting kunstenaar-ondernemers tekent zich af tegen de gevestigde orde. Economisch denken versus ideologie. In een vervallen opslag loods voor koffie en andere luxe import ontmoet ik onder andere bakkers die brood bakken, brouwers met een experimentele brouwketel en een koffiebrander die daadwerkelijk de bonen het vuur aan de schenen legt.  Uit pure passie voor een product ontstaat een duidelijke tweesplitsing in het aanbod; waarin enerzijds de ambachtsman (of vrouw) een eerlijke en authentieke boterham voor je klaarmaakt, en anderzijds de uber hygiënische, zwaar gestyleerde, hoegenaamd perfecte variant van de concurrentie. 

Echt?

Een moment later sta ik weer in een hotel. 5 Sterren smetteloosheid en strakgetrokken lakens nodigen mij uit om toe te geven aan de vermoeidheid in mijn benen. Maar deze transcendente huiskamer in dit luxe niemandsland herinnert mij aan de strijd die gevochten wordt tegen de meer vrijere Airbnb beweging. Echte huizen vs huurbedden, toch? Of is er niets echt meer aan die echte huizen… is er niets meer nodig dan een korte trip naar de kringloopwinkel om een horde echtheidszoekers te misleiden.  Verkopen we koekjes beter in tweedehands glazen potten, dan in marketingtechnische massaverpakking? Willen we gewoon experimenteel bier drinken uit een hergebruikte olietank?  En is langzaam geperst sinaasappelsap (met eender welke groente) echt beter dan de sapcentrifuge van Unilever? 

“omdat je het waard bent”

— 2005; L'Oréal

Echt of niet echt - authenticiteit is hip en massafabrikage is een vies woord geworden. Of dat nu bier, brood of hotels betreft doet er niet toe. Zelfs in de rij bij de Albert Heijn laat ik mij met enige regelmaat misleiden door fraai vormgegeven glazen potjes die een handgemaakte jam insinueren en de semi papieren broodzakken om het superverse fabrieksbrood. En ik betaal er blijkbaar graag meer voor; “omdat ik het waard ben”… echoot dan door mijn hoofd. 

Conclusie

Ik ben zo bang dat ik dadelijk weer klaar ben met al dat hoegenaamde authentieke. Dat ik weer snak naar een normale zak chips, zonder handgeplukt zeezout en dat Uber gewoon weer “te veel” betekent. Zijn we daadwerkelijk in een strijd verwikkeld tegen de grote ketens, of is het onze existentiële drang om niet op te gaan in de massa? Het lijkt soms een afweging tussen ideologie en pragmatische haalbaarheid.   Maar nu er op iedere hoek van de straat “echte” bakkers, brouwers, beenhouwers en koffiebranders lijken te ontstaan, krijg ik jeuk. Teveel authenticiteit ontwaart zich in een gevoel van kitch en onechtheid die alleen maar gedijen door kritiek op de grote ketens.

De weg lijkt vrij voor meer authentieke, extravagante en vooral experimentele mini-ondernemingen, en daarmee ook op een nieuwe tegenbeweging in de vorm van steriele hotels zonder menselijke interventie, kweekvleesautomaten en waterzuiveringsbedrijven die lokaal gezuiverd rioolwater bottelen. Want tegenbewegingen werken nou eenmaal het best, als er ook iets is om je tegen af te zetten. 

Heerlen krijgt hotel zonder dak!

Het was een vreemde kennismaking - tegenover de veertig ondernemers, de IBA en de Gemeente Heerlen - toen werd voorgesteld om een hotel te maken van hun “ vijf pleintjes”. Nou ja, hotel… InterAlter gebruikte het hotel als onderlegger voor de tijdelijke invulling van deze publieke-, en semi publieke ruimten.

De ontwerp vraag
De opdracht was tweeledig in haar opzet. Enerzijds lag er een taak om de pleintjes tijdelijk te vergroenen. Met dien verstande dat het hier niet over een kleur ging - Het gebeurde immers onder de noemer Park Urbana. En anderzijds het ontwerpen van een platform voor de ondernemers. Een plek om iets te laten gebeuren, zowel gepland als ongepland. Een stad moet leven, bruisen, spetteren en af en toe overkoken en dat gaat niet als alles netjes door de gebruikelijke instanties georganiseerd wordt. 

Lokale kracht
Het vergelijk met een hotel bleek een schot in de roos. Niet alleen het gastheerschap kwam hierdoor hoger in het vaandel - maar ook de ondernemerszin. Want uiteindelijk ontwierpen ze niet alleen een groen decor voor de bezoekers van het gebied, maar vergrootte vooral tijdelijk het afzetgebied van de ondernemers. Bij ieder wel gerespecteerd hotel hoort namelijk ook een lobby, een restaurant, een wellness, een nachtbar, en ga zo maar door….  Het is er allemaal! 
En alle  functies overeenkomstig met het lokale aanbod van de ondernemers.

“de vertaling van de opdracht mag meer dan geslaagd worden genoemd” (Projectleider Gemeente Heerlen)

En de bewoners?… Die krijgen een volledig groene stadstuin cadeau. Een welkome verfrissing in deze tropische tijden. Met precies het juist weer dat je in gedachte hebt bij het ontwerp van een hotel zonder dak.

Exploitatie
Kun je er dan ook echt slapen? Uiteraard! En ontbijten, en inchecken, en roomservice bellen. Maar hoe dat precies in zijn werk gaat kan Leo Noy, vrijwillig ambassadeur en inmiddels aangesteld als directeur van hotel Park Urbana, het beste uitleggen. Het is immers een initiatief van van de IBA en de Gemeente Heerlen, maar stiekem eigendom geworden van de 40 “hoteliers” die Heerlen dit weekend rijker is geworden. En zij exploiteren precies zoals ze dat zelf willen!

“ik had niet gedacht dat het deze impact zou kunnen hebben” (Leo Noy Directeur Park hotel Urbana en onvoorwaardelijk ambassadeur voor de 5 pleintjes)

INTER/ALTER is trots dat ze hebben mogen meewerken aan deze tijdelijke groene manifestatie. Dankt de IBA en de Gemeente Heerlen voor hun vertrouwen, excuseert zich op voorhand naar de buurt voor mogelijke overlast van hotelgasten en wensen vooral de ondernemers een succesvolle exploitatie toe.

mondkapjes in wyck?

Jajaja, er zal wat stof gaan oplaaien de komende periode. Dat heb je nou eenmaal als je met mergel loopt te sjouwen. Maar ondanks de geplande bouwkundige wijzigingen binnen dit rijksmonument, is het niet de fysieke verbouwing, maar de veelheid aan vergunningen en ontheffingen die het stof zal doen bewegen.

Je raadt het vast al; Maastricht krijgt er wederom een fenomenaal (sorry: mening) blurring project bij. Voor de leek, “blurring” is de term die gebruikt wordt bij het combineren van retail met een vorm van horeca. 
Een welkome verandering, in ons winkelschap, die structureel lijkt te worden. Groot warenhuizen hebben er al sinds jaar en dag baat bij. Dat het intussen verrassende combinaties teweeg brengt is te danken aan de steeds toenemende inventiviteit van onze ondernemers. Iets waar wij trots op mogen zijn! 

Zo ook hier - maanden na overleg, onderhandelingen en vergunningsaanvragen lijkt het er dan toch eindelijk op dat onze take-away-bouillonbar-met-leuk-winkeltje-en-doe-het-zelf-automaat-op-straat-concept nu eindelijk uitgevoerd gaat worden. 

Het is nog even wachten voordat u kunt genieten van de geur van verse bouillon in deze straat. Het ambtelijk apparaat beweegt wel, maar nog niet zo snel. Tot die tijd raad ik u aan om uw mondkapje gewoon nog even op te houden. Alvast excuses voor de overlast!

INTER/ALTER ontwerpt interieurs voor de zakelijke markt.