De Gemeentelijke Gasfabriek Maastricht; niet alleen qua architectuur en bouwwijze waardevol, maar ook in functie en betekenis (toen en nu). Het gaat hier om de oudste gasfabriek van ons land. ontworpen als staalconstructie om uiteindelijk, als een van de eerste bouwkundige structuren in Nederland, te worden uitgevoerd in gewapend beton. Haar huidige voorkomen laat het premature gebruik van beton goed zien, welke deels verantwoordelijk voor haar verval. Een rijksmonument om te conserveren, in plaats van restaureren.
Echter, laten de geplande infrastructurele wijzigingen (project Belvedere) die Maastricht op dit moment ondergaat, het gebouw niet onaangetast. Een nieuwe aanlanding van de Noorderbrug, maakt dat een achttal rijbanen het gebouw zal doorkruisen. Een gedeeltelijke sloop staat reeds gepland.
Dit collideren tussen infrastructuur en rijksmonument is een eerste pijler van mijn ontwerp. De tweede houdt zich bezig met haar herbestemming, haar nieuwe rol als schakel tussen Frontenpark en Industrieterrein Bosscherveld .
Allereerst koos ik ervoor om enkel de delen die horen bij het oorspronkelijke ontwerp van de gasfabriek te handhaven. Een gedeeltelijke sloop ter hoogte van de kolenloodsen was onvermijdelijk om het gewenste verkeer doorgang te bieden. Echter, door een behoud van een klein stukje van het gebouw, blijft haar grootte te allen tijde zichtbaar. De gekozen doorsnijding van de structuur geeft inzicht in haar functioneren als kolenopslag. De nieuwe loopbrug maakt een verbinding mogelijk tussen creatieve- en industriële sector, zowel letterlijk als figuurlijk.
In het hoofdgebouw (stokerij) vindt haar nieuwe functioneren plaats: als intermediair tussen makers en ontwerpers. Op de plaats van de oorspronkelijke ovens, worden een tweetal nieuwe volumes geïntroduceerd waarin ateliergebouw, presentatieplatform, hoorzaal en facilitaire ruimten gehuisvest zijn.
