Wellicht niet het ideale vakantieboek, maar toch moet je hem lezen:
fotografie Aron Visuals / Unsplash
"Als gezond verstand koning was” door Dennis Storm.
Leuke vraag van de beroepsvereniging voor interieurarchitecten: “lees, en reageer”. Allereerst dus, hartelijk dank voor het lenen van het boek @BNI. Ergens in de schaduw van de voormalige jetset van Maastricht heb ik haar tekstueel verorberd. Daar werd met regelmaat de luchtige manier van schrijven onderbroken door een vraag om ijsjes of een plons in het koude water.
Het boek begint bij het minimalisme. Ik had een boek, een boom die schaduw bood, een quasi ecologisch rieten matje van de action om op te zitten en twee kinderen die zich prima vermaakten in het water. Waardoor ik mij kon vereenzelvigen met dit schrijfsel. De talloze quotes van mensen die ik blijkbaar kennen moest, klonken logisch - en ik feliciteerde mijzelf vast met een juiste levensattitude. “Mag ik een ijsje?” klinkt het vanachter de pagina’s...
Een discussie ontstaat omtrent de traktatie; Er is ambachtelijk, lokaal geproduceerd schepijs - en er is een vrolijk geplastificeerd fluorescerend kunststof attribuut waarin verstopt welgeteld één kauwgombal en een frutje synthetisch op smaak gebracht ijs zit. De prijs is gelijk. Maar de benodigde grondstoffen, het spoor aan afval na consumptie en de impact op het kinderlichaam maken het verschil. Gezond verstand blijkt geen partij tegen de ogenschijnlijke voorverpakte vrolijkheid die komen zou.
Teleurgesteld in mijn pedagogisch en klimatologisch falen pak ik het boek weer op. Storm heeft gelijk; de juiste keuze is de moeilijkste. Ik troost mij met een aantal hoofdstukken over doemscenario’s, verveling, collectieve distractie en de uitzichtloosheid van de situatie. Mijn nieuwe eco-matje lijkt niet opgewassen tegen de natte zwembroek en begint zichzelf te vereenzelvigen met het gras waar het inmiddels deel van uitmaakt. Ben ik er toch weer ingetrapt. “Groen is een stijl“ merkte mijn collega laatst op. Het gaat er niet meer om dat we onze planeet trachten te ontlasten - maar dat ons ego wordt verrijkt met een goed zichtbare natuurvriendelijke button. En ik had er ook één, in de vorm van een strandmatje.
Nu maakt mij dat eigenlijk weinig uit. Want als “natuurvriendelijk” een trend is, en iedereen daarom plots composteerbare interieurs wil hebben, is dat ook prima! Dan is het collateraal aan positiviteit voor moeder aarde een bijvangst - terwijl jij je koophonger stilt. Maar het tegengestelde is gebeurd. De trend heeft ervoor gezorgd dat deze producten nu en-masse worden geproduceerd in fabrieken aan de andere kant van de wereld omdat dat daar goedkoper is. Containers vol inferieure bamboe bijzettafeltjes en dito eco-ogende strandmatten overspoelen nu de markt en wij vreten het als fluorescerend ijs. De eco-look wordt prima verteerd door ons consumentistisch gedrag terwijl wij ons zelf feliciteren met de gemaakte milieuwinst. De industrie is op lange termijn financieel niet gebaat bij een schonere aarde. Dat begrijpt iedere consument. Toch willen we zo graag geloven dat het wel zo is. Dat iemand eindelijk de verantwoordelijkheid neemt. En dat mijn bewuste aankoopkeuze bijdraagt aan een schonere aarde. Tot zover het “gezond verstand”.
De immer doorpompende olie-industrie, het plastificeren van de wereldzeeën, de hoeveelheid CO2 in de lucht en het daardoor stelselmatig degraderen van de aarde lijkt zo ver weg van de keuzes die ik maak op een willekeurige zaterdagochtend in de Albert Heijn, dat kennis van die problematiek amper lijkt bij te dragen in mijn kiezen. Terwijl ze dat onherroepelijk doet - Storm heeft mij doen inzien dat mijn “gezond verstand” niet altijd de beste keuzes maakt. Dat ik haar wellicht wat meer mag voeden met de actuele data en haar vooral mag afschermen voor de continue psychologische aanval op mijn tevredenheidsgevoel door de industrieën om mij heen... en om eerlijk te zijn smaakt ambachtelijk ijs ook echt veel beter. Dank meneer Storm.