Trend-analyse: de middenmoot is dood

Een beetje onwennig stap ik aan boord. Het koude aluminium combineert mooi met het urine bestendig kunstleer. Een luxe welke in het achterste deel überhaupt ontbreekt. Zou het een design statement zijn vraag ik mezelf nog kort af, of zijn de spartaanse keuzen van de Rotterdamse watertaxi bedrijven louter op facilitaire gronden gekozen? Ze blijken echter geen onderdeel van de trendtour vandaag, desalniettemin word ik er tussen iedere twee bezienswaardigheden mee geconfronteerd. Als een snuif koffie tussen twee luxe geuren bij de Ici Paris, neutraliseert ze direct mijn beoordelingsvermogen vooraleer ik aan een volgende ervaring word blootgesteld.

splitsing

En dat was ook hard nodig; stuiterend over het (ooit Maastrichtse) water wisselen de heren organisatoren steeds af tussen rijk gestoffeerde hotels en tijdelijke interventies in meer stoffig leegstaand vastgoed. Een quasi romantisch beeld van een nieuwe lichting kunstenaar-ondernemers tekent zich af tegen de gevestigde orde. Economisch denken versus ideologie. In een vervallen opslag loods voor koffie en andere luxe import ontmoet ik onder andere bakkers die brood bakken, brouwers met een experimentele brouwketel en een koffiebrander die daadwerkelijk de bonen het vuur aan de schenen legt.  Uit pure passie voor een product ontstaat een duidelijke tweesplitsing in het aanbod; waarin enerzijds de ambachtsman (of vrouw) een eerlijke en authentieke boterham voor je klaarmaakt, en anderzijds de uber hygiënische, zwaar gestyleerde, hoegenaamd perfecte variant van de concurrentie. 

Echt?

Een moment later sta ik weer in een hotel. 5 Sterren smetteloosheid en strakgetrokken lakens nodigen mij uit om toe te geven aan de vermoeidheid in mijn benen. Maar deze transcendente huiskamer in dit luxe niemandsland herinnert mij aan de strijd die gevochten wordt tegen de meer vrijere Airbnb beweging. Echte huizen vs huurbedden, toch? Of is er niets echt meer aan die echte huizen… is er niets meer nodig dan een korte trip naar de kringloopwinkel om een horde echtheidszoekers te misleiden.  Verkopen we koekjes beter in tweedehands glazen potten, dan in marketingtechnische massaverpakking? Willen we gewoon experimenteel bier drinken uit een hergebruikte olietank?  En is langzaam geperst sinaasappelsap (met eender welke groente) echt beter dan de sapcentrifuge van Unilever? 

“omdat je het waard bent”

— 2005; L'Oréal

Echt of niet echt - authenticiteit is hip en massafabrikage is een vies woord geworden. Of dat nu bier, brood of hotels betreft doet er niet toe. Zelfs in de rij bij de Albert Heijn laat ik mij met enige regelmaat misleiden door fraai vormgegeven glazen potjes die een handgemaakte jam insinueren en de semi papieren broodzakken om het superverse fabrieksbrood. En ik betaal er blijkbaar graag meer voor; “omdat ik het waard ben”… echoot dan door mijn hoofd. 

Conclusie

Ik ben zo bang dat ik dadelijk weer klaar ben met al dat hoegenaamde authentieke. Dat ik weer snak naar een normale zak chips, zonder handgeplukt zeezout en dat Uber gewoon weer “te veel” betekent. Zijn we daadwerkelijk in een strijd verwikkeld tegen de grote ketens, of is het onze existentiële drang om niet op te gaan in de massa? Het lijkt soms een afweging tussen ideologie en pragmatische haalbaarheid.   Maar nu er op iedere hoek van de straat “echte” bakkers, brouwers, beenhouwers en koffiebranders lijken te ontstaan, krijg ik jeuk. Teveel authenticiteit ontwaart zich in een gevoel van kitch en onechtheid die alleen maar gedijen door kritiek op de grote ketens.

De weg lijkt vrij voor meer authentieke, extravagante en vooral experimentele mini-ondernemingen, en daarmee ook op een nieuwe tegenbeweging in de vorm van steriele hotels zonder menselijke interventie, kweekvleesautomaten en waterzuiveringsbedrijven die lokaal gezuiverd rioolwater bottelen. Want tegenbewegingen werken nou eenmaal het best, als er ook iets is om je tegen af te zetten. 

onderzoek: Buiten blijkt toch niet gezond?

Gure wind giert langs het thermopeen glas, en een bijna onhoorbaar piepje geeft aan dat de ketel zijn werk doet. Weldra klotst een eerste stroom gelukzalig water door mijn radiatoren en rekt ons eeuwenoud kasteel zich nog eenmaal uit - voordat ze in een heerlijke winterslaap wegdoezelt. Hallo herfst - hallo seizoen van de interieurarchitect.

Een snelle check op google bevestigt mijn vermoeden meteen. We zijn helemaal geen buitenmensen. De hedendaagse west Europesche homo sapiens is niet meer opgewassen tegen de elementen. Bij een eerste kuch of nies, wordt de bouillon op het vuur gezet, en klinkt het aloude devies; “blijf jij maar even binnen”. En daar blijft het niet bij, binnenblijven blijkt ook een betrouwbaar remedie voor ontstoken keelamandelen, hooikoorts en zelfs zweetvoeten! Sterker nog - niet alleen onze moeders en internet-artsen pleiten voor een gezonde binnencultuur, ook de overheid houdt ons van de straat. Zo werden we afgelopen zomer nog gewaarschuwd voor een teveel aan “zonkracht”, zorgde smog voor de nodige ademhalingsproblematiek op straat, en roept de brandweer steevast “houdt ramen en deuren gesloten” . Maar als klap op de vuurpijl, werd het in Amsterdam plaatselijk veiliger na het in acht nemen van een avondklok voor overlast zorgende asielzoekers (die blijkbaar binnen beter gedijen).

Na (lokaal) onderzoek blijkt 98% van de mensen, die hun oer-instincten toch niet kunnen weerstaan, altijd een volgend interieur tot doel te hebben van hun missie. Dat kan een fijn restaurant of bruin cafe zijn. Maar de grootste overwinning bleek men te ervaren bij het daadwerkelijk bereiken van een naar-bloedworst-met-appel-geurende-boshut, na een helse tocht door het groen dat Nederland rijk is.

INTER/ALTER ontwerpt bijzondere interieurs voor de zakelijke markt en werkt voornamelijk voor ondernemers die zich willen onderscheiden. Het buro combineert interieurarchitectuur met marketing tactieken en weet zo de commerciële belangen van hun klanten te omarmen. Lees meer over interAlter op www.interalter.nl